Μετέωρα/Καλαμπάκα/Τρίκαλα (Meteora/Kalampaka/Trikala) - Λίγο πιο κοντά στον Θεό

Αν κάναμε έναν διαγωνισμό για τα επτά -φυσικά- θαύματα της Ελλάδας, τα Μετέωρα θα κέρδιζαν σίγουρα μία από τις πρώτες θέσεις (αν όχι την πρώτη), ισοβαθμώντας με το φαράγγι του Βίκου και την ομορφιά της Σαντορίνης. Το σύνολο των μοναστηριών που βρίσκονται στις κορυφές των βράχων, καλά διατηρημένα από τον 14ο αιώνα, είναι ένας μόνο λόγος για να αποτελούν τα Μετέωρα γεωγραφικό και ιστορικό ορόσημο της Θεσσαλίας. Τους υπόλοιπους λόγους ανακαλύπτει κανείς καθώς ανηφορίζει τα αμέτρητα σκαλοπάτια προς το κάθε μοναστήρι για να καταλήξει σε ένα προαύλιο με συγκλονιστική θέα προς τα γύρω ισοϋψή γκριζοπράσινα βράχια και την Καλαμπάκα που απλώνεται στα πόδια τους.

Το τοπίο: Ένα γεωλογικό φαινόμενο 

Όταν παρακολουθούμε ταινίες φαντασίας, όπως ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, οι οποίες βασίζουν την επιτυχία τους σε ειδικά εφέ και «πειραγμένα» χρώματα, ζηλεύουμε που τοπία όπως το Σάιρ της Μέσης Γης δεν υπάρχουν πραγματικά –ή που αν υπάρχουν, μακριά από τα πολλά βλέμματα κάπου στην Αυστραλία, δεν βρίσκονται λίγο πιο κοντά μας. Κι όμως, η αίσθηση που είχα όταν βρέθηκα στα Μετέωρα ήταν ακριβώς αυτή: Νόμιζα πως βρισκόμουν σε εικονογραφημένο μυθιστόρημα του Τόλκιν, ή σε σκηνικό της ταινίας, ή έστω σε τρισδιάστατο ταμπλό επιτραπέζιου παιχνιδιού της Κάισσας με εντυπωσιακά γραφικά. Όπως θα λέγαμε και στην καθομιλουμένη, το τοπίο πράγματι «δεν υπάρχει».

Τα Μετέωρα, αν πρέπει να τα περιγράψουμε γεωμορφολογικά, είναι ένα σύμπλεγμα από τεράστιους, γκριζο-πράσινους βράχους που υψώνονται λίγο έξω από την κωμόπολη της Καλαμπάκας, στους πρόποδες της Πίνδου και των Χασίων. Ο τρόπος που είναι κομμένα τα βράχια, σχεδόν σμιλευμένα, αλλά και το γεγονός ότι είναι γεμάτα από απολιθωμένα όστρακα έχουν κάνει τους επιστήμονες να μιλούν για δυσεξήγητο γεωλογικό φαινόμενο.

Επικρατέστερη θεωρία στο πώς δημιουργήθηκαν είναι αυτή του Γερμανού γεωλόγου Αλ. Φίλιπσον: Στην περιοχή αυτή είχε τις εκβολές του ένας μεγάλος ποταμός. Τα νερά του εναπόθεταν εκεί πέτρες, άμμο και λάσπη, τα οποία σιγά-σιγά συσσωρεύτηκαν και δημιούργησαν έναν ενιαίο κώνο. Λόγω γεωλογικών μεταβολών το κεντρικό τμήμα της χώρας με τα χρόνια ανυψώθηκε, η Θεσσαλία βυθίστηκε και έγινε λίμνη, αλλά δημιουργήθηκε το άνοιγμα των Τεμπών, οπότε τα νερά της λίμνης χύθηκαν στο Αιγαίο. Τότε ήταν που και ο ενιαίος όγκος χωρίστηκε, εξαιτίας και της διαβρωτικής δράσης του νερού, των δυνατών ανέμων, των βροχών και των σεισμικών δονήσεων, οπότε σχηματίστηκαν αμέτρητα βράχια και λόφοι σε διάφορα σχήματα και μεγέθη (ύψους περί τα 300-400 μέτρα), τα οποία με το πέρασμα των αιώνων πήραν τη σημερινή τους μορφή.

Ασκητές: Οι πρώτοι (και τελευταίοι) κάτοικοι 

Τα άγρια και δυσπρόσιτα βράχια αποτέλεσαν ιδανικό καταφύγιο για χριστιανούς ασκητές που εγκαταστάθηκαν εκεί περί τον 11ο αιώνα. Ωστόσο, κάποιες ιστορικές πηγές αναφέρουν ως πρώτο οικιστή κάποιον Βαρνάβα, ο οποίος μάλιστα ίδρυσε μεταξύ 950 και 970 την Σκήτη του Αγίου Πνεύματος. Το όνομα Μετέωρα, πάντως, προέρχεται από τον Άγιο Αθανάσιο των Μετεωρίτη, κτήτορα της μονής Μεγάλου Μετεώρου, ο οποίος ονόμασε «Μετέωρο» τον πλατύ βράχο στον οποίον ανέβηκε πρώτη φορά το 1344.

Πώς κατάφεραν οι μοναχοί να επιβιώσουν στα απόκρημνα βράχια και υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες; Χρησιμοποιώντας ψηλά δέντρα και ανεμόσκαλες για αναρρίχηση, σχοινιά, τροχαλίες και καλάθια για ανεφοδιασμό και ό,τι γνώσεις είχαν για να φτιάξουν δεξαμενές νερού ή για να καλλιεργήσουν μποστάνια. Στη δεκαετία του 1920 λαξεύτηκαν στα βράχια σκάλες και σήραγγες προκειμένου να διευκολυνθεί η ζωή τους.

Με τα χρόνια δημιουργήθηκε μια ολόκληρη πολιτεία μοναστηριών. Ο κάθε βράχος με πλατιά κορυφή απέκτησε την δική του μονή, έως τουλάχιστον τον 17ο αιώνα οπότε η προσέλευση των μοναχών άρχισε να μειώνεται. Σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες κάποτε οι μονές των Μετεώρων ήταν τριάντα, ενώ τα μικρά μοναστήρια ήταν ακόμα περισσότερα. Από αυτές σήμερα λειτουργούν οι έξι μονές, τις οποίες μπορεί να επισκεφθεί το κοινό καθημερινά -πλην ορισμένων ημερών- από τις 9.00 το πρωί έως τις 16.00 το απόγευμα (ή έως τις 17.00 το καλοκαίρι). Αυτές είναι:

-Η ανδρική μονή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, γνωστή και ως «Μεγάλο Μετέωρο» καθώς βρίσκεται στον υψηλότερο βράχο: Χρονολογείται από το 1340 μ.Χ. και λειτουργεί καθημερινά -εκτός Τρίτης και Τετάρτης τον χειμώνα και εκτός Τρίτης το καλοκαίρι. Πρόκειται για την πιο καλοδιατηρημένη Μονή με πλούσια συλλογή χειρογράφων, εικόνων και ιερών κειμηλίων, ενώ η θεά της προς το Καστράκι, την οροσειρά της Πίνδου και τον Πηνειό πραγματικά κόβει την ανάσα.

-Η μονή των Αγίων Πάντων (ή Μονή Βαρλαάμ): Χρονολογείται από το 1350 μ.Χ. και πήρε το όνομά της από τον ασκητή Βαρλαάμ, ο οποίος πρώτος έχτισε πάνω στον βράχο τρεις ναούς, ένα μικρό κελί και μία δεξαμενή νερού. Εκεί φυλάσσονται πολλά λείψανα αγίων. Είναι επισκέψιμη καθημερινά εκτός Πέμπτης και Παρασκευής τον χειμώνα και εκτός Πέμπτης το καλοκαίρι.

- Η Μονή Αγίας Τριάδος: Χρονολογείται από το 1362 μ.Χ. και βρίσκεται ακριβώς πάνω από την Καλαμπάκα. Είναι επισκέψιμη καθημερινά εκτός από Τετάρτη και Πέμπτη και λειτουργεί από τις 10.00 έως τις 15.00.

-Η μονή του Αγίου Νικολάου του Άσμενος (ή Μονή του Αναπαυσά): Χρονολογείται από το 1438 και φημίζεται για τις εντυπωσιακές τοιχογραφίες. Λειτουργεί καθημερινά εκτός Παρασκευής, έως τη 13.00 τον Χειμώνα και έως τις 15.30 το καλοκαίρι.

-Η Μονή Ρουσάνου (ή Αγίας Βαρβάρας): Χρονολογείται από το 1545. Είναι μικρή και πολύ γραφική, ενώ είναι εξολοκλήρου χτισμένη στον βράχο όπου βρίσκεται. Είναι επισκέψιμη καθημερινά εκτός Τετάρτης, έως τις 14.00 τον Χειμώνα και έως τις 18.00 το καλοκαίρι.

-Η γυναικεία Μονή Αγίου Στεφάνου: Χρονολογείται από το 1192. Διαθέτει εξαιρετικά έργα ξυλογλυπτικής και πολλά άγια λείψανα. Λειτουργεί καθημερινά εκτός Δευτέρας, από τις 9.00 έως τη 13.00 και από τις 15.00 έως τις 17.00 τον χειμώνα και από τις 9.00 έως τις 13.00 και από τις 15.30 έως τις 17.30 το καλοκαίρι.

Η Unesco έχει χαρακτηρίσει τα Μετέωρα «διατηρητέο μνημείο της Ανθρωπότητας» και τα μοναστήρια τους συγκαταλέγονται στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, καθώς αποτελούν μοναδικό, αρμονικό δείγμα βυζαντινής αρχιτεκτονικής και φυσικής κληρονομιάς, έτσι όπως είναι χτισμένα στους βράχους σαν φυσική απόληξή τους.

Κατά την εκδρομή σας στα Μετέωρα

Αν αποφασίσετε να επισκεφθείτε τα Μετέωρα να είστε (ψυχολογικά και πρακτικά) προετοιμασμένοι για πολύ περπάτημα και ορειβασία γιατί θα πρέπει να αφήσετε το αυτοκίνητο σε συγκεκριμένα σημεία στάθμευσης, στους πρόποδες των βράχων. Επίσης, να έχετε πάντα ανά χείρας την φωτογραφική σας μηχανή, καθώς όπου κι αν στρέψετε το βλέμμα ένα ακόμα πιο επιβλητικό φυσικό σκηνικό θα σας συνεπαίρνει. Θα συνεχίσει δε να το κάνει ακόμα και όταν θα κοσμεί το desktop του υπολογιστή σας.

Αν έχετε χρόνο για περισσότερες εκδρομές και βόλτες στην περιοχή, το σίγουρο είναι ότι θα ξεκινήσετε με την Καλαμπάκα, στην οποία πιθανώς και θα διανυκτερεύσετε. Πέρα από τις ταβέρνες και τα μαγαζάκια που συγκεντρώνονται εκεί (φημίζονται τα τσιπουράδικα της οδού Βλαχάβα), έχετε την δυνατότητα να επισκεφθείτε τον ιστορικό ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου, που είναι χτισμένος πάνω σε αρχαίο ναό του Απόλλωνα, καθώς και την μοναδική στην Ελλάδα σχολή Ξυλογλυπτικής.

Κατά τα άλλα, τα πιο «ζωντανά» Τρίκαλα βρίσκονται 22 χιλιόμετρα μακριά από την Καλαμπάκα και προσφέρονται για τις βραδινές εξόδους, για φαγητό και πότο. Μερικά λεπτά από τα Τρίκαλα απέχει η μαγευτική Λίμνη Πλαστήρα, ενώ περί τα 60 χιλιόμετρα μακριά από τα Μετέωρα βρίσκεται η Ελάτη και το χιονοδρομικό κέντρο στο Περτούλι (θα δείτε πληροφορίες στα Σχετικά Άρθρα).

Πώς θα βρεθείτε εκεί;

Στα Μετέωρα θα βρεθείτε οδικώς μέσω της Εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας και με κατεύθυνση προς Τρίκαλα-Καλαμπάκα. Η Καλαμπάκα απέχει από την Αθήνα 352 χιλιόμετρα και από την Θεσσαλονίκη 237 χιλιόμετρα

Read more » Διαβάστε περισσότερα...

Ιωάννινα (Ioannina) - Ταξίδι στη λίμνη των ονείρων

Σε αντίθεση με τις περισσότερες ελληνικές πόλεις που καταστράφηκαν ή έστω υπέφεραν κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, τα Ιωάννινα είχαν την τύχη (μέσα στην ατυχία τους) να ακμάσουν και να αναπτυχθούν κυρίως χάρη στον διοικητή τους, την περίοδο από το 1787 έως το 1822, τον περίφημο Αλή Πασά, ο οποίος -για την ιστορία- δεν ήταν Τούρκος αλλά Αλβανός. Για να μην παρεξηγηθούμε, ο Αλή Πασάς υπήρξε ένας από τους σκληρότερους διοικητές της εποχής του, δεν είναι τυχαίο ότι έμεινε γνωστός στην ιστορία ως Λιοντάρι των Ιωαννίνων, κατάφερε όμως να οργανώσει την πόλη σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, ενίσχυσε τις τέχνες και τα γράμματα, έκανε έργα που ανέπτυξαν την οικονομική και πολιτιστική ζωή, ενώ λέγεται ότι πριν πεθάνει ασπάστηκε τον Χριστιανισμό.

Έτσι, τα βλέμματα της Ευρώπης στράφηκαν γρήγορα στην πόλη των Ιωαννίνων, η οποία παραμένει μέχρι σήμερα η μεγαλύτερη (και πρωτεύουσα) της Ηπείρου, και μία από τις πιο όμορφες, γραφικές και ανθρώπινες, για να ζει κανείς, της Ελλάδας. Μία πόλη με έκδηλη την ιστορία της σε κάθε γωνιά, με έντονο το ζωτικό στοιχείο του νερού και του πρασίνου χάρη στη λίμνη Παμβώτιδα, και με κατοίκους ζεστούς και φιλόξενους, έτοιμους να σου ανοίξουν την πόρτα του σπιτιού τους και να σε καλέσουν για κέρασμα ανά πάσα στιγμή. Αυτό το σπάνιο συναίσθημα οικειότητας που νιώθει ο επισκέπτης από την πρώτη κιόλας φορά που θα βρεθεί στα Γιάννενα είναι που θα τον κάνει να επιστρέψει και στο μέλλον.

Σύγχρονοι δρόμοι αλλά και γραφικά πλακόστρωτα, μοντέρνα μαγαζιά αλλά και ιστορικά μνημεία, ορθόδοξες εκκλησίες και τζαμιά, παλιά αρχοντικά και εντυπωσιακά νεόκτιστα κτίρια, αμέτρητοι νέοι φοιτητές και ηλικιωμένοι ψαράδες, σύγχρονες καφετέριες και παραδοσιακά καφενεία. Όλα αυτά συμβιώνουν αρμονικά κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό των Ιωαννίνων, συνθέτοντας μία πόλη που σφύζει από ζωή χωρίς όμως να γίνεται φορτική, και θυμίζοντας ίσως τις ξεκούραστες δυτικοευρωπαϊκές κωμοπόλεις, στις οποίες οι ποδηλατοδρόμοι, οι βόλτες στα πάρκα και δίπλα στις λίμνες, η ζωτικής σημασίας καθαριότητα, είναι αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινής ζωής.

Ο επισκέπτης των Ιωαννίνων έχει ένα σωρό αξιοθέατα να επισκεφθεί και μνημεία να φωτογραφίσει. Αναμφίβολα, η πρώτη επίσκεψη θα αφορά στο νησάκι της λίμνης Παμβώτιδας που κλέβει πάντα την παράσταση με το καταπράσινο τοπίο της και τον πλούτο της σε ιχθυοπανίδα και ορνιθοπανίδα, αλλά κυρίως για τον πασίγνωστο θρύλο σύμφωνα με τον οποίο ο Αλή Πασάς έπνιξε στη λίμνη τυφλωμένος από πάθος, την κυρά Φρωσύνη. Εκεί θα βρεθείτε σε δέκα λεπτά με ένα από τα καραβάκια που σας περιμένουν για αυτόν τον σκοπό στον Μώλο των Ιωαννίνων. Πάνω στο νησάκι διατηρείται, άλλωστε, ως μουσείο ένα από τα σπίτια του Αλή Πασά, αυτό στο οποίο σκοτώθηκε, όπου θα δείτε προσωπικά αντικείμενα αυτού και της κυρά Φρωσύνης. Στον οικισμό του νησιού, πέρα από τα παλιά σπίτια με τις λουλουδιασμένες αυλές και τα επτά μικρά μοναστήρια, θα βρείτε ταβερνάκια με τοπικές λιχουδιές αλλά και μαγαζάκια στα οποία αξίζει να αγοράσετε τα φημιστά ασημένια γιαννιώτικα κοσμήματα καθώς και άλλα είδη λαϊκής τέχνης.

Επόμενη στάση του επισκέπτη θα πρέπει να είναι το επιβλητικό Σπήλαιο του Περάματος, το οποίο βρίσκεται περί τα τέσσερα χιλιόμετρα έξω από τα Γιάννενα, στο δρόμο προς Μέτσοβο. Πρόκειται για ένα από τα εντυπωσιακότερα σπήλαια του κόσμου, που λέγεται πως δημιουργήθηκε πριν 1.500.000 χρόνια, και που διαθέτει μία τεράστια ποικιλία σε σταλαχτίτες και σταλαγμίτες που κόβουν την ανάσα. Αξίζει μάλιστα να περιηγηθείτε σε αυτό με τη συνοδεία ξεναγού που θα σας εξιστορεί λεπτομέρειες για τη δημιουργία του, την ανακάλυψή του και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με το Σπήλαιο.

Ένα ακόμα σημαντικότατο αξιοθέατο το οποίο δεν πρέπει κανείς να παραλείψει είναι και το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων Παύλου Βρέλλη, 12 χιλιόμετρα πριν τα Ιωάννινα, στην περιοχή Μπιζάνι. Όσοι έχουν ήδη βρεθεί σε ένα από τα μουσείο της Madam Tussauds, μπορεί να μην εκπλαγούν από την λεπτομέρεια και την ποικιλία των ομοιωμάτων. Το γεγονός, όμως, ότι αναπαριστούν κάποιες από τις σημαντικότερες μορφές που σημάδεψαν την ελληνική ιστορία (και όχι τον Brad και την Angelina) και ότι δημιουργήθηκαν εδώ και πολλά χρόνια, κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες δε μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Το ίδιο το Μουσείο, άλλωστε, που φιλοξενεί και διάφορα άλλα ιστορικά εκθέματα, είναι από μόνο του ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα φτιαγμένο με περίσσια αγάπη και μεράκι από τον ίδιο τον Παύλο Βρέλλη.

Άλλο ένα αξιόλογο μνημείο της πόλης αποτελεί το τεράστιο Κάστρο των Ιωαννίνων, που χρονολογείται από το 528 μ.Χ., έργο του αυτοκράτορα Ιουστινιανού με σκοπό να οχυρώσει το Βυζαντινό κράτος και διοικητικό κέντρο μετέπειτα κατά την τουρκοκρατία. Μέσα στα 200 του στρέμματα, το Κάστρο περιβάλει το τζαμί του Ασλάν Πασά, όπου σήμερα στεγάζεται το Δημοτικό Εθνογραφικό Μουσείο, το Ιτς Καλέ νοτιοανατολικά, όπου βρίσκονταν τα ανάκτορα του Αλή Πασά, καθώς και την παλιά πόλη των Ιωαννίνων. Στο Ιτς Καλέ, συγκεκριμένα, υπάρχουν αξιόλογα λαογραφικά μουσεία, δύο καφέ που στεγάζονται στο ιστορικό κτίριο των Μαγειρείων και που αξίζει να κάνετε μία στάση για ένα σερμπέτι (ζεστό αφέψημα με αλκοόλ), καθώς και δύο ξενώνες (Φιλύρα, τηλ. 26510 83560 και ο πιο πολυτελής ξενώνας Κάστρο τηλ. 26510 22866).

Για τους λάτρεις της ιστορίας και της τέχνης η πολιτιστική ζωή των Ιωαννίνων συμπληρώνεται από μερικά ακόμα μουσεία και πινακοθήκες. Για τους υπόλοιπους έχει έρθει η ώρα να γνωρίσουν τη σημερινή ζωή της πόλης ξεκινώντας… από την αγορά, που αποτελείται από στοές και τα πρωτότυπα αρχιτεκτονικά κτίρια του 1870, τα Χάνια. Όπως αναφέραμε παραπάνω η γιαννιώτικη λαϊκή τέχνη φημίζεται για τα χειροποίητα ασημικά, τα υπέροχα λεπτεπίλεπτα κοσμήματα από χρυσό και χαλκό, καθώς και για τα σκαλιστά έπιπλα και τα υφαντά (ρούχα, φλοκάτες, στρωσίδια), τα οποία θα βρείτε στα μαγαζάκια της πόλης. Προμηθευτείτε πριν φύγετε κρασί, γαλακτοκομικά προϊόντα (φέτα και γιαούρτι) και φυσικά μπακλαβά.

Και αφού περπατήσετε ανάμεσα στα επώνυμα και μη αρχοντικά, στα νεοκλασικά κτίρια, τα μέγαρα και τα λαϊκά σπίτια επιλέξτε μία από τις ταβέρνες που σας προτείνουμε για να ξεκουραστείτε, να απολαύσετε τους εξαιρετικούς μεζέδες και το καλό τσίπουρο και να αναλογιστείτε το ενδεχόμενο να… μετακομίσετε σύντομα στα Ιωάννινα!

Πού και τι θα φάτε;

Αμέτρητες ταβέρνες γύρω από τη λίμνη αλλά και μέσα στην πόλη προσφέρουν στους επισκέπτες μία ποικιλία γευστικών εμπειριών, με έμφαση πάντα στις παραδοσιακές ηπειρώτικες πίτες, τα κρεατικά στη γάστρα και τις σπιτικές χυλοπίτες. Όσοι αγαπούν το ψάρι, στα Γιάννενα θα βρουν «γκουρμέ» τοπικές συνταγές με βατραχοπόδαρα, χέλια, πέστροφες αλλά και κάθε είδους ψάρι. Σας προτείνω να συνδυάσετε το γεύμα σας με το περίφημο ντόπιο τσίπουρο ή με βαρελίσιο κρασί, ενώ για επιδόρπιο μη διστάσετε να παραγγείλετε ένα από τα περίφημα γιαννιώτικα γλυκά, όπως τον περίφημο γιαννιώτικο μπακλαβά, κανταΐφι, καθώς και πολλά άλλα γλυκά ταψιού.

Όλα αυτά σας προτείνουμε να τα δοκιμάσετε στις ταβέρνες Φίλιππας, Ιθάκη και Λίμνη, που βρίσκονται στην παραλία της Λίμνης των Ιωαννίνων. Εξαιρετικό φαγητό θα βρείτε και στην Στοά Λούλη, όπου μπορείτε να βρεθείτε και για καφέ ή ποτό, στην οδό Ανεξαρτησίας στην παλιά πόλη, καθώς και στον πολυχώρο Πολιτεία, αρκετά πάνω από την πόλη (προς το βουνό), με την εκπληκτική θέα και τον μεγάλο παιδότοπο για τους μικρούς επισκέπτες.

Λόγω της έντονης φοιτητικής ζωής, τα Γιάννενα είναι μία πόλη που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα μεγάλα αστικά κέντρα σε διασκέδαση και νυχτερινά μαγαζιά. Το βραδάκι οι περισσότεροι νέοι, και κυρίως φοιτητές, μαζεύονται για ποτό στο μπαρ Σκάλα, κοντά στη Λίμνη, καθώς και στο πιο καινούργιο Γουλιά-Γουλιά, στην οδό Καποδιστρίου, στο κέντρο της πόλης. Για καφεδάκι με θέα σας προτείνουμε το Γραμματόσημο, στην απέναντι όχθη της Λίμνης, ενώ τα καλύτερα σπιτικά γλυκά θα τα αγοράσετε από το ζαχαροπλαστείο του Νούσια, στη Λεωφόρο Γράμμου 36, επίσης στο κέντρο.

Πηγή: www.in2life.gr

Read more » Διαβάστε περισσότερα...

Τα ωραιότερα αξιοθέατα της Θεσσαλονίκης

Τα αξιοθέατα στη Θεσσαλονίκη και τα μνημεία της είναι μερικά από τα σημαντικότερα στην Ελλάδα. Η Θεσσαλονίκη έχει μερικά από τα πιο αξιόλογα αξιοθέατα της αρχαίας και της βυζαντινής εποχής, με πλήθος βυζαντινών ναών. Σε αρχαία νομίσματα βρίσκονται οι λέξεις Θεσσαλονίκη και Θεσσαλονεικέων, τα οποία χρονολογούνται στην εποχή του Αυγούστου, του Αλεξάνδρου Σεβήρου κ.α. Υπέργεια μνημεία, ρωμαϊκές κολόνες, παλαιοχριστιανικές και βυζαντινές εκκλησίες, οθωμανικά τζαμιά και μπεζεστένια, συναγωγές και εβραϊκές αγορές, περίτεχνα αρχοντικά όπου έζησαν ντόπιοι άρχοντες και αλλοεθνείς, διατηρούν την μαρτυρία της διαρκούς πόλης.

Οι εκκλησίες της Θεσσαλονίκης, που χτίστηκαν κατά τους βυζαντινούς χρόνους, χρησιμοποιήθηκαν από τους Τούρκους ως τζαμιά. Οι μεγαλύτερες εκκλησίες της Θεσσαλονίκης είναι: Η μητρόπολη, η εκκλησία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, η εκκλησία της Αγ. Αικατερίνης, του προφήτη Ηλία, του αγίου Δημητρίου, της Κοίμησης της Θεοτόκου, της Ανάληψης, των Ταξιαρχών και άλλες. Ακόμη υπάρχουν και ιδιωτικές, όπως της αγίας Ελεούσας, της Οσίας Ξένης, των Τριών Ιεραρχών κ.ά. Η Θεσσαλονίκη έρχεται μετά την Κωνσταντινούπολη σε αριθμό και αξία βυζαντινών μνημείων. Είναι η πλουσιότερη από της πόλεις της Ανατολής σε βυζαντινούς Ναούς, οι οποίοι μάλιστα έχουν αξιόλογα επιγράμματα και πολύμορφες και πολυποίκιλες διακοσμήσεις. Οι Βυζαντινοί ναοί της Θεσσαλονίκης αποτελούν τα σημαντικότερα μνημεία από τη Βυζαντινή εποχή. Τα αξιολογότερα βυζαντινά μνημεία είναι: Ροτόντα (Άγιος Γεώργιος, 4ος αι.) , Παναγία Αχειροποίητος (5ος αι.), Άγιος Δημήτριος (5ος – 7ος αι.), Μονή του Λαοτόμου (Όσιος Δαυίδ 5ος αι.0, Αγία Σοφία (690 – 730), Παναγία Χαλκέων (1028 – 1044), Αγία Αικατερίνη (1265), Άγιοι Απόστολοι (1312 – 5), Προφήτης Ηλίας (14ος αι.), Άγιος Παντελεήμων (14ος αι.) Άγιος Νικόλαος Ορφανός (14ος αι.), Μονή Βλατάδων (Τσαούς Μοναστήρι 14ος αι.), Μεταμόρφωση του Σωτήρος (14ος αι. ) κ.α.

ΛΕΥΚΟΣ ΠΥΡΓΟΣ

Ο Λευκός Πύργος της Θεσσαλονίκης αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό μνημείο της πόλης. Αποτελεί το έμβλημα της Θεσσαλονίκης και ήταν μέρος των τειχών της πόλης, τα οποία κατεδαφίστηκαν το 1867. Ο Λευκός Πύργος βρίσκεται στην παλιά παραλία, τον αγαπημένο χώρο περιπάτου των Θεσσαλονικέων, και κατασκευάστηκε στα μέσα του 15ου αιώνα μ.Χ. αντικαθιστώντας τον παλιό, κατεστραμμένο βυζαντινό πύργο, που όριζε το πέρας του οχυρωματικού τείχους προς την πλευρά της θάλασσας.

Παρότι αποτελεί το αγαπημένο μνημείο της πόλης, η ιστορία του διά μέσου των αιώνων, είναι αρκετά σκοτεινή. Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς χτίστηκε. Κατά μία εκδοχή, ήταν έργο Ενετών μαστόρων (1423 - 1430), και κατά την άλλη υπολογίζεται να έχει χτιστεί το 1536. Είναι κυκλικός και το όνομα Λευκός το πήρε από το χρώμα της πέτρας που κατασκευάστηκε, που ήταν κατάλευκη, από τεχνίτες πιθανότατα Βενετούς, και κτίστηκε κοντά στον παλιό βυζαντινό πύργο. Στην αρχή ονομάστηκε Πύργος των Λεόντων και έπειτα στα χρόνια της τουρκοκρατίας ονομάστηκε Πύργος Αίματος, γιατί οι Τούρκοι τον χρησιμοποιούσαν ως φυλακή μελλοθανάτων και τόπο βασανιστηρίων, οι οποίοι συχνά εκτελούνταν από τους Γενιτσάρους γεμίζοντας με αίμα τους τοίχους.

Έκλεισε το 1878 και έχει 6 ορόφους, ύψος 30 μέτρα και περίμετρο 70 μέτρα. Το 1890 σε μία προσπάθεια εκσυγχρονισμού, ο Πύργος ασβεστώθηκε από έναν βαρυποινίτη με αντάλλαγμα την ελευθερία του και έτσι έμεινε με την ονομασία "Λευκός Πύργος". Για τις συνθήκες ενέγερσής του δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα, ο τρόπος ωστόσο κατασκευής του και το γεγονός ότι ανταποκρινόταν στη νέα εποχή της πολιορκητικής τέχνης, που προέβλεπε τη χρήση πυροβόλων όπλων, μαρτυράει ότι τουλάχιστον οι σχεδιαστές του – αν όχι και οι μαστόροι, θα πρέπει να ήταν Βενετσιάνοι. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το μνημείο χρησιμοποιήθηκε και ως φυλακή για τους μελοθάνατους. Σήμερα στο εσωτερικό του στεγάζεται η έκθεση των χριστιανικών αρχαιοτήτων, περιλαμβάνοντας αντικείμενα χρονολογημένα από το 300 μ.Χ. περίπου ως το 1430 και με προέλευση κυρίως τη Θεσσαλονίκη.

ΑΨΙΔΑ ΤΟΥ ΓΑΛΕΡΙΟΥ (ΚΑΜΑΡΑ)

Η αψίδα του Γαλερίου, γνωστή και ως Καμάρα, είναι μαζί με το Λευκό Πύργο, το χαρακτηριστικότερο μνημείο της Θεσσαλονίκης, και βρίσκεται στην Εγνατία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Η Καμάρα είναι κτίσμα της εποχής της Ρωμαϊκής «Τετραρχίας» (αρχές 4ου μ.Χ. αιώνα) και αποτελεί το δυτικό σκέλος μίας στεγασμένης στοάς, που σχηματιζόταν από αψίδες και τόξα. Κατασκευάστηκε προς τιμή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Γαλέριου, όταν επέστρεψε νικητής στη Θεσσαλονίκη (περί το 306 μ.Χ.) μετά από πολέμους του κατά των Περσών. Η θριαμβική αυτή αψίδα ήταν τοποθετημένη κάθετα στην αρχαία Εγνατία, που διέσχιζε την πόλη και αποτελούσε μέρος του λεγόμενου Γαλεριανού συγκροτήματος (Ρωμαϊκά Ανάκτορα), που αναπτύσσονταν κύρια νοτιοδυτικότερα, στις σημερινές πλατείες Ναυαρίνου και Ιπποδρομίου.

Τα ανάγλυφα της Καμάρας χαρακτηρίζονται από αφηγηματική και διακοσμητική τέχνη, με πλήθος παραστάσεων και μορφών. Οι τεχνίτες των αναγλύφων πρέπει να ήταν Έλληνες, κάτι που φαίνεται και από τις ελληνικές επιγραφές, που είναι χαραγμένες ανάμεσα σε παραστάσεις των αναγλύφων: Ποταμός Τίγρις, Οικουμένη κλπ. Στα ανάγλυφα απεικονίζονται παραστάσεις όπως μάχες, η πορεία του Γαλέριου με το στρατό του προς τη χώρα των Περσών, ενώ άλλες προπαγανδίζουν τη στρατιωτική δύναμη του Γαλέριου και την πολιτική ισχύ και ενότητα της Τετραρχίας, ως ένα σύστημα που μπορεί να διοικήσει τον κόσμο.

ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ο Άγιος Δημήτριος είναι ο ναός στη μνήμη του μεγαλομάρτυρα και πολυούχου της Θεσσαλονίκης Δημητρίου. Ο Άγιος Δημήτριος κατασκευάστηκε για πρώτη φορά το 313 μ.Χ. αλλά μετά την πυρκαγιά του 612 που αποτέφρωσε το ναό, ξανακτίστηκε και διατηρήθηκε μέχρι το 1917 όποτε και κάηκε σχεδόν ολοκληρωτικά. Το 1926 άρχισε η ανοικοδόμησή του και τελείωσε το 1948. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης και μέχρι το 1912 ο ναός είχε μεταβληθεί από τους Τούρκους σε τζαμί.

Ο Άγιος Δημήτριος στη θεσσαλονίκη είναι ένα από τα πιο υπέροχα μνημεία της Ελληνικής Ανατολής. Είναι αντιπροσωπευτικός τύπος βασιλικής πεντάκλιτης με εγκάρσιο κλίτος. Αν και έχουν περάσει τόσοι αιώνες από τον καιρό της κατασκευής της και έχει ταλαιπωρηθεί από τον χρόνο, σεισμούς, πυρκαγιές, και αναστηλώσεις, διατηρεί τη γνησιότητα και το πνεύμα της μεγαλοφροσύνης πού ξεχωρίζει την αρχιτεκτονική της εποχής, καθώς και την έξοχη και διαχρονική καλλιτεχνική αξία και αισθητική, όπως μπορούμε να κρίνουμε από όσα μέρη διεσώθησαν.

Στην κρυπτή του ναού λειτουργεί μια μουσειακή έκθεση με την γλυπτή διακόσμηση του ναού στις διάφορες φάσεις της ιστορίας του.

ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

Ναός της Βυζαντινής εποχής αφιερωμένος όχι σε άγιο αλλά στη σοφια του θεού. Οικοδομήθηκε τον 7ο αι. Σταερείπια παλαιότερου ναού., σε ρυθμό βασιλικής με τρούλο.

Τουλάχιστον 2 ναοί προυπήρχαν στο χώρο του σημερινού όπως αποδεικνύουν οι αρχαιολογικές ανασκαφές. Ο ναός από το 1585 μέχρι την απελευθέρωση της πόλεως από τον τουρκικό ζυγό το 1912 μετετράπηκε σε τζαμί και έπαθε πολλές καταστροφές ιδίως στον εσωτερικό του διάκοσμο.

Έχει πολλές ομοιότητες με τον ομώνυμο ναό της Κωνσταντινούπολης. Ο ρυθμός του ναού σημαδεύει μια μεταβατική περίοδο από τη βασιλική με τρούλο σε σταυροειδή ναό με τρούλο. Έχει δηλαδή τον κυρίως ναό τετράγωνο αλλά με την προσθήκη του τρούλου παρουσιάζει το σύστημα της τρουλωτής εκκλησίας σε σχήμα σταυρού.

Ο ναός της Αγίας Σοφίας διαθέτει ένα μεγάλο αριθμό από μωσαϊκά και τοιχογραφίες από την Βυζαντινή εποχή και ένα εκπληκτικό ιερό.

Ανοίγει καθημερινά 8.30 πμ με 2 μμ και 5.30 πμ με 8 μμ.

ΚΑΣΤΡΑ-ΕΠΤΑΠΥΡΓΙΟ

Το κάστρα και τα τείχη στη Θεσσαλονίκη είναι δημιουργήματα προγενέστερων εποχών καθώς ήταν απαραίτητα για την οχύρωση της πόλης και η δημιουργία τους υπολογίζεται κατά την ίδρυση της. Τα κάστρα πήραν την οριστική τους μορφή κατά την εποχή του Μ. Θεοδοχίου (379 – 395).

Στο ψηλότερο τμήμα της Θεσσαλονίκης από τα αρχαία χρόνια, κατά την οχύρωση της πόλης, δημιουργήθηκε η Ακρόπολη, δεύτερη βαθμίδα οχυρού χώρου, στον οποίο θα κατέφευγε ο πληθυσμός σε περίπτωση κατάληψης της πόλης από επιδρομείς. Εκεί τα κάστρα είναι ψηλά, οι πύργοι πυκνοί, όπου το έδαφος επέτρεπε υπήρχε και προτείχισμα.

Στη βορειοανατολική κορυφή της Ακρόπολης και όλης της πόλης δημιουργήθηκε η τρίτη βαθμίδα οχύρωσης, το τελευταίο και ισχυρότερο οχυρό άμυνας, με ισχυρά τείχη και εφτά πύργους, το Επταπύργιο. Στη σημερινή μορφή είναι, μάλλον, έργο της Παλαιολόγειας εποχής (14ος αι.), εντυπωσιακό φρουριακό συγκρότημα.

Από τους εφτά πύργους του φρουρίου ο μεσαίος της εισόδου είναι έργο των Τούρκων, του 1431. Χτίστηκε αμέσως μετά την άλωση της πόλης (1430) από κάποιον Τσαούς μπέη. Είναι ο πύργος του Γεντί Κουλέ, ο οποίος έδωσε το όνομά του σε όλο το φρουριακό συγκρότημα.

Το Επταπύργιο ως το 1989 χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή. Κατά τα τελευταία χρόνια στο φρούριο πραγματοποιούνται πολλές επισκευές, αναστηλώσεις, αναπλάσεις, δημιουργούνται χώροι για μουσεία, άλλοι για πολιτιστικές εκδηλώσεις κτλ. http://www.littleplanet.gr/360/eptapyrgio.html

ΡΟΤΟΝΤΑ

Η Ροτόντα του Αγίου Γεωργίου στη Θεσσαλονίκη είναι ένα από τα αρχαιότερα και επιβλητικότερα μνημεία της Θεσσαλονίκης.

Η Ροτόντα αποτελούσε τμήμα ενός μεγάλου κτιριακού συγκροτήματος που περιελάμβανε τα ανάκτορα, ένα οκταγωνικό κτίσμα και τον ιππόδρομο που έκτισε ο Kαίσαρας Γαλέριος, όταν στα χρόνια της πρώτης ρωμαϊκής τετραρχίας (γύρω στα 300 μ.Χ.) κατέστησε έδρα του την Θεσσαλονίκη. Το μνημείο αυτό κτίστηκε στην πρώτη δεκαετία του 4ου μ.Χ. αιώνα από τον Γαλέριο και κατά μια άποψη προοριζόταν από τον ίδιο για μαυσωλείο του. Δεν εξυπηρέτησε ποτέ αυτό το σκοπό, γιατί ο Γαλέριος πέθανε και θάφτηκε μακριά από την Θεσσαλονίκη.

Στη συνέχεια το ειδωλολατρικό τέμενος μετατράπηκε σε χριστιανική εκκλησία και λειτούργησε πιθανόν ως Μαρτύριο, ως τόπος, δηλαδή, λατρείας των λειψάνων μαρτύρων. Σε αυτό συνηγορεί τόσο η κυκλική μορφή του κτίσματος της Ροτόντας, όσο και οι φιγούρες των μαρτύρων που απεικονίζονται στα ψηφιδωτά του θόλου.

ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΓΟΡΑ

Η Ρωμαϊκή Αγορά της Θεσσαλονίκης, άρχισε να κατασκευάζεται στα τέλη του 2ου μ.Χ. αιώνα και μέχρι τον 5ο αιώνα λειτούργησε ως το διοικητικό κέντρο της πόλης. Αποκαλύφθηκε σε ανασκαφές το 1962, ενώ οι εργασίες ανάδειξης ξεκίνησαν το 1989. Στο Μουσείο εκτίθενται ευρήματα από τις ανασκαφές του χώρου, τα οποία παρουσιάζουν την ιστορία της Αγοράς, σε συνδυασμό με τη διαχρονική πορεία της πόλης.

Η Ρωμαϊκή της Αγορά στη Θεσσαλονίκη είναι τετράπλευρη, ήταν παλαιότερα μεγαλύτερη και στην ουσία ήταν μια μεγάλη κεντρική πλατεία με μεγάλες κιονοστοιχίες, που φιλοξενούσε το Ωδείο, ένα χώρο θεαμάτων, αρχείο, νομισματοκοπείο, λουτρό, μαγαζιά και μεγάλες στοές από τις οποίες η καλύτερα σωζόμενη είναι η «κρυπτή στοά» (cryptoporticus), η οποία δεν ήταν καθόλου κρυφή κατά την ίδρυσή της.

Νότια της Αγοράς διερχόταν η Εγνατία, η βασιλική οδός. Η Αγορά είχε τη δική της περίφραξη και με αυτή συναρτάται ένα μοναδικό μνημείο που από τον 19ο αιώνα, φυλάσσεται στο Λούβρο και λεγόταν από τους κατοίκους «Ινκαντάδας», δηλαδή «οι μαγεμένες». Νοτιότερα, πάνω από την εξέδρα, υπάρχουν τα Λουτρά Παράδεισος (Μπέη Χαμάμ) οθωμανικών χρόνων του 15ου αιώνα, που έχουν αποκατασταθεί. Στην άλλη γωνία της πλατείας, τη νοτιοδυτική, βρίσκεται η θαυμάσια Παναγία των Χαλκέων.

Από την Αρχαία Αγορά ξεκινούν περίπατοι προς όλα τα σημεία της πόλης. Βρισκόμαστε στον κεντρικό άξονα του ιστορικού κέντρου και σε ίση απόσταση από όλα τα όριά του.

ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ

Αναπόσπαστο τμήμα του Γαλεριανού ανακτορικού συγκροτήματος αποτελούσε ο Ιππόδρομος στη Θεσσαλονίκη, τμήματα του οποίου έχουν εντοπιστεί κάτω από την ομώνυμη πλατεία Ιπποδρομίου.

Ο Ιππόδρομος της Θεσσαλονίκης ήταν σε επαφή με το ανακατασκευασμένο ανατολικό σκέλος του οχυρωματικού περιβόλου και είχε έκταση 30.000 τ.μ. Το τέλος της χρησιμοποίησής του σηματοδοτείται από τη σφαγή των συγκεντρωμένων στο χώρο θεατών που διέταξε ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος το 390 μ.Χ. με αφορμή εξέγερση πολιτών εναντίον της γοτθικής φρουράς και του αρχηγού της Βουτέριχου.

ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ Ο.Τ.Ε.

Ο Πύργος του ΟΤΕ στη Θεσσαλονίκη είναι ένας πύργος τηλεπικοινωνιών ύψους 76 μέτρων και χτίστηκε το 1970 σχεδιασμένος από τον αρχιτέκτονα Αλ. Αναστασιάδη. Μαζί με την κεραία, το ύψος του ξεπερνάει τα 70 μέτρα.

Για πολλά χρόνια χρησιμοποιούνταν σαν περίπτερο του ΟΤΕ στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, η οποία είναι ένα από τα πιο μεγάλα γεγονότα του είδους της σε όλη την Ευρώπη[1]. Ο πύργος του ΟΤΕ ανακαινίστηκε εσωτερικά το 2005. Σήμερα, χρησιμοποιείται από το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας Cosmote. Στην κορυφή του πύργου λειτουργεί περιστρεφόμενο εστιατόριο – καφέ.

ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ

Η πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη είναι το μοναδικό σημείο της πόλης στο οποίο εφαρμόστηκε το πολεοδομικό σχέδιο του Ερνέστου Εμπράρ. Η πλατεία Αριστοτέλους κατασκευάστηκε το 1917, όταν μετά την πυρκαγιά που έπληξε τη πόλη συστήθηκε η «Διεθνής Επιτροπή Νέου Σχεδίου Θεσσαλονίκης» με πρόεδρο τον Γάλλο αρχιτέκτονα Ερνέστ Εμπράρ. Η επιτροπή Εμπράρ ανέλαβε την ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης, σχέδιο φιλόδοξο, που δυστυχώς σκάλωσε σε μεγαλοϊδιοκτησιακά συμφέροντα.

Η πλατεία Αριστοτέλους αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση συνδυασμού βυζαντινής τεχνοτροπίας και δυτικοευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής. Τα δύο κτίρια σύμβολα της πλατείας, το «Ολύμπιον» και το «Ηλέκτρα», χτίστηκαν τις δεκαετίες ’50 και ’60 αντίστοιχα, ενώ η Αριστοτέλους διαμορφώθηκε στη τελική της μορφή μόλις το 1960.

Σήμερα στην Πλατεία Αριστοτέλους θα συναντήσετε διαφόρων ειδών εμπορικά καταστήματα, τράπεζες, κοσμηματοπωλεία, ενώ κατεβαίνοντας προς τα κάτω υπάρχουν διάφορα café bar και ξενοδοχεία.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΚΘΕΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (Δ.Ε.Θ.)

Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, με την ιστορική συνέχεια και το ρόλο που έπαιξε εδώ και οχτώ δεκαετίες, αποτελεί αδιαμφισβήτητα τον εθνικό εκθεσιακό πυλώνα της χώρας. Η πολιτική που χαράζει έχει μοναδικό γνώμονα τη στήριξη και προβολή της ελληνικής παραγωγής και επιχειρηματικότητας και κατ΄ επέκταση την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Προς την κατεύθυνση αυτή ενεργεί άλλοτε αυτόνομα και άλλοτε σε συνεργασία με άλλους φορείς.

Έχοντας διανύσει μια μακρά περίοδο, είτε με τη παλαιά μορφή της ενιαίας εταιρίας Helexpo - ΔΕΘ, είτε με τη μορφή που απέκτησε μετά τη διάσπαση, η ΔΕΘ A.E. είναι σημείο αναφοράς για τη Θεσσαλονίκη.

Ο ρόλος της στην οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξης της πόλης αλλά και της ευρύτερης περιοχής, είναι μεγάλος και αναγνωρισμένος.

ΑΓΑΛΜΑ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Γεννήθηκε στην Πέλλα της Μακεδονίας τον Ιούλιο του έτους 356 π.Χ.. Γονείς του ήταν ο βασιλιάς Φίλιππος Β' της Μακεδονίας και η πριγκήπισσα Ολυμπιάδα της Ηπείρου. Πέθανε στην Βαβυλώνα, στο παλάτι του Ναβουχοδωνώσορα Β' στις 13 Ιουνίου του 323 π.Χ., σε ηλικία ακριβώς 32 ετών και 11 μηνών. Βασιλιάς της Μακεδονίας, συνέχισε το έργο του πατέρα του, του Φιλίππου Β'. Ο Φίλιππος Β' ήταν ιδιαίτερα ικανός στρατηγός, πολιτικός και διπλωμάτης, αναμορφωτής του μακεδονικού στρατού και του μακεδονικού κράτους.

Το Άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου δεσπόζει στην νέα παραλία Θεσσαλονίκης.

ΑΓΟΡΑ ΜΟΔΙΑΝΟ

Ένας τόπος κοινωνικής συνάθροισης. Είναι η αγορά Μοδιάνο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ονομάζεται έτσι από τον αρχιτέκτονα που την κατασκεύασε, τον Ελί Μοδιάνο, το 1908. Η οικογένεια του αρχιτέκτονα χρηματοδότησε και την κατασκευή μάλιστα.

Σήμερα το κτηριακό συγκρότημα αυτό, αν και πολλές φορές έχει αναγγελθεί η μεταφορά του, παραμένει η κρεαταγορά της πόλης. O χώρος είναι μεγάλος και ασφυκτικά γεμάτος με κόσμο τις καθημερινές, στις ώρες της αγοράς. Αποτελείται από πυκνή διάταξη καταστημάτων, οργανωμένη σε διαμήκεις και τεμνόμενους διαδρόμους.

Μέσα στην αγορά Μοδιάνο τα καταστήματα βρίσκονται σε ενότητες (κρεοπωλεία, ιχθυοπωλεία, γενικό εμπόριο, μπαχαρικά) αλλά υπάρχουν και ταβέρνες, παράξενα είδη και μία μοναδική ατμόσφαιρα. Η αγορά έχει και ένα περιμετρικό πατάρι.

Read more » Διαβάστε περισσότερα...